ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ, ΣΗΜΑΙΕΣ ΚΑΙ ΝΤΟΠΙΝΓΚ

Επειδή το ζήτημα του ντόπινγκ είναι ένα πολύ σοβαρό θέμα για να επιλύεται στα τηλεπαράθυρα από διαφόρους σχετικούς και άσχετους με το θέμα αναδημοσιεύουμε ένα σχετικό κείμενο από το περιοδικό Patria (Δεκέμβριος 2007 α.τ. 07). Χωρίς αφορισμούς και με μία αιρετική διάθεση αναλύονται οι διάφορες πτυχές ενός ζητήματος που απασχολεί εδώ και δεκαετίες τον χώρο του αθλητισμού.

Όλοι γνωρίζουμε ότι έρχονται οι Ολυμπιακοί του Πεκίνου. Όλοι γνωρίζουμε ότι η Εθνική θα παραβρεθεί στα τελικά του EURO 2008.
Λίγοι πρόσεξαν πως ο Κεντέρης και η Θάνου αθωώθηκαν, και ακόμη λιγότεροι το συνέδεσαν με την καταδίκη της συμπαθούς μαύρης αμερικάνας Μάριον Τζόουνς, που έδωσε πίσω τα μετάλλια των Ολυμπιακών του Σίδνευ.

Τι κοινό υπάρχει πίσω από όλα αυτά; Kαι η πλάκα και η βαρεμάρα έχουν τα όριά τους. Καθώς οι τελάληδες που τώρα το έχουν βουλώσει υποκριτικά έσκουζαν για το "σκάνδαλο" Κεντέρη-Θάνου (οι οποίοι αθωώθηκαν) δεν είναι μόνοι τους, αλλά υποστηρίζονταν από μια διεθνή και μεθοδευμένη επίθεση κατά της Ελλάδας ενώ ηχούσαν διάφορες προτάσεις και απειλές για εκρίζωση του ντόπιγκ (με φρασεολογία που θυμίζει τον Πόλεμο κατά της Τρομοκρατίας), καλό είναι να πούμε μερικά πραγματάκια με το όνομά τους, μην τύχει και κανείς κουλτουριάρης πάθει αποπληξία και μας ξεβρωμίσει.
Τι αντιπροσωπεύουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες και γενικά ο αθλητισμός; Για τους ρεμπεσκέδες της ΔΟΕ και τους κουλτουριαραίους, πίπες περί συναδέλφωσης των Λαών. Ευτυχώς όμως, αυτό δεν ισχύει για κανέναν άλλο. Μπορεί πολλοί να λένε το ίδιο ηλίθιο παραμύθι για άγνωστους λόγους (πχ να κοιμίζουν τους αντιπάλους) αλλά οι πράξεις δείχνουν άλλα!
Αυτό προς απάντηση στον ηλίθιο της Ελευθεροτυπίας που το 2004 έγραφε ότι "ο Αθλητισμός δεν δικαιώνει διαχωρισμούς συνόρων, εθνών, χρωμάτων κλπ, γιατί αλλιώς φτάνουμε στο Χίτλερ". Έτσι νομίζεις εσύ, κρετίνε. Ακριβώς αυτά δικαίωνε και δικαιώνει (και φτάνουμε ακριβώς στο Χίτλερ, όσο και αν σε πονάει). ΟΛΟΙ και ΠΑΝΤΑ, αν δεν το θεωρούν μια χοντρή μπίζνα (μόνο η αρπαχτή, ενώνει τους πάντες) όσοι έστελναν αθλητές, τους έστελναν για να ΑΠΟΔΕΙΞΟΥΝ την υπεροχή τους. Και οι ίδιοι οι αθλητές κάνουν το ίδιο.
Σε όσους δεν -θέλουν να- θυμούνται το Ζαγοράκη να μιλά για την ελληνική καρδιά, το "για την Ελλάδα ρε γαμώτο" της Βούλας, ας θυμηθούν την Ελβετίδα που είχε τερματίσει προ 10ετίας τρεκλίζοντας (και με τη βοήθεια κοινού, άρα έπρεπε να αποκλειστεί αλλά αυτό δεν επισυνέβη διότι εκεί "ήταν συγκινητική η προσπάθεια"). Θυμάστε τι δήλωσε; Ότι απέδειξε αυτό που ήθελε, ότι "οι γυναίκες μπορούν να τρέξουν μεγάλες αποστάσεις". Φυσικά αυτό που ΟΝΤΩΣ απέδειξε είναι ότι χρειάζονται βοήθεια για να το κάνουν, άσχετα αν άλλες, μετά από την "ηρωίδα" το πέτυχαν χωρίς βοήθεια.
Τι θα σε σπρώξει στη θυσία και μετά τον πόνο, χερχελέ; Πίστη σε κάτι. Και αυτό ΔΕΝ είναι η Ειρήνη των Λαών, ούτε καμία ειρήνη. Είναι κάποια νίκη, κάποια υπεροχή ("προοδευτική", όπως η ισότητα των γυναικών, ή "αντιδραστική", όπως η υπεροχή της Ράτσας, του Έθνους και της Φυλής), ή κάποιο κέρδος. Μάσα το καλά στο καύκαλο σου για να το καταλάβεις.

Ολυμπισμός και Ολυμπία
Οι Αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν τους Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά και τους επιτάφιους (ανοίξτε Όμηρο) υποκατάστατο πολέμου. ΜΟΝΟ έτσι οι αγώνες υπηρετούσαν την ειρήνη, και με κανέναν άλλο τρόπο. Αλλά ας δούμε όχι τι υπηρετούσαν, αλλά τι συμβόλιζαν. Συμβόλιζαν την αποφασιστικότητα μιας κοινωνίας να εκπαιδεύσει ανθρώπους ώστε να νικήσουν. Όσο περισσότερες νίκες από περισσότερους ανθρώπους σε ανταγωνιστικό περιβάλλον, τόσο ισχυρότερη φαινόταν έναντι των γειτόνων και αντιπάλων της. Με καλύτερους ανθρώπους, με καλύτερη εστίαση πόρων και μέσων, με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα και συνοχή και πάθος για νίκη. Και αν είχε τέτοια εχέγγυα για αθλητικούς αγώνες, ήταν σαφές το μήνυμα ότι στον πόλεμο θα τα κατάφερνε εξίσου καλά αν όχι καλύτερα. Δείγμα λοιπόν κοινωνικής, οικονομικής και σωματικής ευρωστίας, δείγμα θέλησης και συγκέντρωσης όχι μόνο για τους αθλητές, αλλά και για τις κοινωνίες που τους παράγουν. Γιατί Σοβιετικοί και Δυτικοί σκοτώνονταν τόσο άγρια στον αθλητισμό κατά τον Ψυχρό Πόλεμο; Για ένα κλαδί ελιάς; Ή για διαφημίσεις (που δεν υπήρχαν στην ΕΣΣΔ); Όχι. Τότε οι αγώνες δεν ήταν κερδοσκοπικοί, όσο ήταν πολιτικοί. Όπως ήταν πάντα (πλην της κεφάλας των εμπόρων που τους θέλουν απολιτικούς ώστε να είναι μόνο οικονομικοί). Για το συμβολισμό.
Για τον ίδιο συμβολισμό οι Έλληνες πετάγονται με σημαίες στους δρόμους για κάθε μετάλλιο και κύπελλο. Διότι διαβάζουν την Ψυχή και τις Ικανότητες που δίνουν στην κοινωνία τους μια ανταγωνιστική νίκη ενάντια στους άλλους.
Αλλιώς, δεν τους καίγεται καρφί. Δεν πανηγυρίζουν μόνο θαυμαστές των αθλητών και οπαδοί του αθλήματος, αλλά όλοι οι πολίτες (ή έστω πολλοί). Για αυτό "μας κάνουν περήφανους", καθώς η νίκη είναι ανταγωνιστική και δεν συναδελφώνει. Ποιος ασχολείται με την Αρση Βαρών; Ελάχιστοι. Ο νοικοκύρης σηκώνει περισσότερα κάθε εβδομάδα στο σούπερ μάρκετ και δεν κερδίζει μετάλλιο, αλλά τη γκρίνια της συζύγου που ξέχασε τα ταμπόν της. Είναι ο "Δήμας και η παρέα του" (όσο και αν ενοχλείται ο "Ακάκιος") που μας δονεί, είναι ο εθνικός ύμνος, το χρυσό μετάλλιο και το πάθος τους.. Όταν θριάμβευε ο Γκάλης και ο Γιαννάκης, παρακολουθούσαν και πανηγύριζαν άνθρωποι που πίστευαν ότι το μπάσκετ παίζεται με ρακέτες.

Η γαλανόλευκη
Η Εθνική ποδοσφαίρου έδειξε χαρακτήρα από νωρίς. Εκτός από θρήσκους και πατριώτες παίκτες (ο Ζαγοράκης είναι χαρακτηριστικός αλλά όχι μοναδικός), είχε και προπονητή που στη Γερμανία είχε ευθαρσώς θεωρηθεί εθνικοσοσιαλιστής (εξ' ου και οι κόντρες με τον αριστερό Μπράιτνερ και τον αριστοκαπιτάλα Μπεκενμπάουερ) και χρησιμοποιούσε στρατιωτικές μεθόδους. Αντιπαθούσε τις φατρίες, τα μέσα, το ανετιλίκι και τους τελάληδες. Πόσο περίεργο είναι που όλη η Αριστερά βυσσοδομούσε; Υπό το πρόσχημα του ποδοσφαίρου, οι ίδιοι τελάληδες που έσπευσαν να μαγαρίσουν με στημένο τρόπο τον Ιακώβου και την "Ντριμ Τιμ" του Δήμα, επειδή έσειε τη σημαία για 12 χρόνια, φρόντιζαν να τον υπονομεύουν ακόμη και τις μέρες του θριάμβου. Ο Χατζηνικολάου (γιος συντηρητικού πολιτικού και πάμπλουτος αντιρατσιστής, θυμηθείτε την Αμάρυνθο) φώναζε ότι θέλει να δει μαύρους στην Εθνική, όπως πχ είχε χαρεί για τον Μπατίστα παλαιότερα. Και ας μη χρειάζονταν. Γιατί τέτοια κάψα; Γιατί κάποιοι (οι γνωστοί συριζόγαυροι) φώναζαν να μην χαθεί η ευκαιρία "Καστίγιο" για την Εθνική, όταν ο παίκτης ήταν αναπληρωματικός Β' Τάξης στην Ομάδα του και τώρα τακτικός παγκίτης στην -πάμπλουτη- ουκρανική Σαχτάρ;
Επειδή οι ποδοσφαιριστές του 2003-4 δεν είχαν κανένα άλλο κοινό πλην της καταγωγής. Ήταν έλληνες, όχι παίκτες ελληνικών ομάδων (όπως οι Μπατίστα και Καστίγιο). Και το να φαίνεται ότι Έλληνες, και όχι ένας θεσμός (ελληνικό ποδόσφαιρο, που είναι γεωγραφικός και όχι εθνοτικός προσδιορισμός) μεγαλουργούν, αρρώσταιναν Συρίγος, Χελάκης κλπ. Ήταν αυτοί που θα πανηγύριζαν αν το 1987 κέρδιζαν οι Σοβιετικοί την Ομάδα Γκάλη.
Για το λόγο αυτό προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να σαμποτάρουν το Ρεχάγκελ μετά το Euro 2004. Όταν τους διαολόστειλε και είπε ότι εκείνος είναι το αφεντικό, λύσσαξαν και έκαναν παν τι για να τον πριονίσουν. Και το καλύτερο πριόνι ήταν ο Καστίγιο. Μετανάστης, για να χαλά την εθνική σούπα. Σκατοχαρακτήρας, για να διαλύσει την ομόνοια και το πνεύμα της εθνικής και να εξωθήσει το Ρεχάγκελ σε άγριο σουτ, όπως στην περίπτωση Γεωργάτου. Και Ολυμπιακός, ώστε να ουρλιάζουν για την "αδικία" όχι μόνο οι μισοί ποδοσφαιρόφιλοι στην Ελλάδα (οι Κοκκαλικοί), όπως είχε γίνει και με το Γεωργάτο, αλλά επιπλέον και όλοι οι αντιρατσιστές. Η ομάδα θα πάτωνε (2 ήττες ήταν αρκετές) και ο Ρεχάγκελ θα έφευγε, μαζί με τις σημαίες.

Μάστιγα ή ηρωισμός;
Και πού κολλά το ντόπιγκ; Μα είναι ένα εφεύρημα για να βγάζουμε εκτός όσους δεν θέλουμε. Δεν είδατε την απαξία για την ομάδα του Ιακώβου; Μην εκπλαγείτε να χτυπηθεί και η εθνική ποδοσφαίρου, ή και η μπάσκετ. Ιδίως η πρώτη, τώρα που οι Αγγλοι έμειναν εκτός τελικών. Χωρίς ντόπιγκ, δεν στέκεται αθλητής σήμερα. Αλλωστε, ντόπιγκ θεωρείται η "χρήση απαγορευμένων ουσιών", άρα υπάρχουν άλλες που επιτρέπονται. Με ποιο σκεπτικό; Με ποια λογική θεωρείται ντόπιγκ το να δέχεται ένας αθλητής φυλαγμένη δόση από το ίδιο του το αίμα, αλλά όχι το να παίρνει "εγκεκριμένα σκευάσματα"; Γιατί η ομάδα μπάσκετ των ΗΠΑ δεν υπόκειται σε αντιντόπιγκ κοντρόλ και κερδίζει όλα τα ολυμπιακά μετάλλια από καθαρότερους αντιπάλους (δήθεν "χάριν θεαματικότητας");
Αφού λοιπόν χωρίς ουσίες δεν γίνεται δουλειά, είναι σαφές ότι χρησιμοποιούμε την απαγόρευση για να βγάζουμε από τη μέση όποιους θέλουμε. Σε κρατικό επίπεδο ενοχλητικούς εθνικόφρονες και ολοκληρωτικούς, σε διεθνές ενοχλητικούς τριτοκοσμικούς λευκούς που μας χαλάνε τη σούπα της «νέγρικης υπεροχής» και του «ευνοημένου σωματότυπου των μαύρων».
Ως δείγμα αποφασιστικότητας λοιπόν, καλά κάνουν και ντοπάρονται οι αθλητές. Όλοι οι αθλητές. Αν θέλετε καθαρό αγώνα, για να δείτε ποιος είναι ο καλύτερος, να τους μαντρώσετε στον ίδιο χώρο, να κάνουν όλοι την ίδια προπόνηση, με τους ίδιους γυμναστές και προπονητές, και να τρώνε ακριβώς τα ίδια, όπως έκαναν οι Αρχαίοι Έλληνες στην Ολυμπία. Μόνο τότε φαίνεται ποιος είναι καλύτερος-αλλά εκεί δεν θα σας αρέσει. Καλύτερος θα βγει ο πιο προικισμένος, και αυτό είναι γενετικό, μιλά για βιολογία, φυλή, κάνει τζιζ.
Αντίθετα, μόλις αρχίσει ο ένας να βλέπει τα πλεονεκτήματα της διαφορετικής εκγύμνασης, και ο άλλος της σωστής διατροφής, τότε δεν είναι αθλητισμός σκέτος, δεν είναι σώμα και πνεύμα του αθλητή, είναι και τέχνη άλλων, του προπονητικού "τιμ". Και με αυτή τη λογική δεν υπάρχει κανείς λόγος να μην είναι και τέχνη του φαρμακοποιού. Και εν πολλοίς είναι.
Στο πατσαβούρι του ολυμπιακού όρκου δεσμεύονται να μην παίρνουν "απαγορευμένες ουσίες", όχι γενικώς "ουσίες". Γιατί λοιπόν είναι κάποιες απαγορευμένες; Και αν είναι απαγορευμένες, γιατί υπάρχουν παντού; Φαίνονται και υπάρχουν διότι είπαμε ποιο είναι το διακύβευμα. Προσθέστε τα δισεκατομμύρια, και βλέπετε γιατί υπάρχουν.
Τότε γιατί δεν επιτρέπονται; Γιατί μερικές είναι απαγορευμένες; Για δύο λόγους. Πρώτος, διότι πολλές είναι επικίνδυνες. Οι ΔΟΕ- καραγκιόζηδες δεν θέλουν να κατηγορηθούν ότι έχουν το αίμα των αθλητών στα χέρια τους, και για αυτό κάνουν ότι κυνηγούν το ντόπινγκ. Αλλά επίσης κάνουν ό,τι μπορούν ώστε στη ζούλα αυτό να ανθεί, διότι αλλιώς δεν θα έσπαγαν διαρκώς ρεκόρ. Η ανθρώπινη φύση εξελίσσεται αργότερα από τα ρεκόρ, τα ρεκόρ δεν θα έσπαγαν και δεν θα είχε ενδιαφέρον το πράγμα. Και χωρίς ενδιαφέρον, δεν θα είχε φράγκα από τηλεθέαση και διαφημίσεις. Οι Αρχαίοι διατηρούσαν το ενδιαφέρον τους διότι ΔΕΝ τους ενδιέφερε το ρεκόρ και η επίδοση, αλλά η νίκη και η τεχνική/ ομορφιά. Για το λόγο αυτό δεν υπήρχαν ρεκόρ. Έπαιζες μόνο στο σήμερα.
Δεύτερος λόγος, ώστε μόνοι οι καλοί και αγαπητοί τους να βγαίνουν λάδι. Με την απαγόρευση εισάγεται μια ασφαλιστική δικλείδα, ώστε να μπορούν να νοθεύουν τον ανταγωνισμό. Κοινώς, όλοι ντοπάρονται αλλά όσοι θέλουν ΑΥΤΟΙ μένουν ανεντόπιστοι. Ενώ οι επικίνδυνοι διεκδικητές καρατομούνται και δη δια βίου. Με το τέχνασμα της απαγόρευσης ο ελεγκτής γιατρός καθορίζει το τι συμβαίνει και ποιος νικά, και όχι ο αθλητής, η δίαιτα, η προπόνηση και ο φαρμακοποιός. Και αυτό όχι μόνο στους Ολυμπιακούς, αλλά σε όλα τα σπορ και σε όλες τις διοργανώσεις.
Ως εκ τούτου, εμείς προτείνουμε να αφεθεί ελεύθερη η ντόπα. Θα είναι πιο τίμιο, να γνωρίζουμε όλοι μας το ότι όλοι τους παίρνουν. Και σήμερα το γνωρίζουμε, αλλά κάνουμε ότι δεν το ξέρουμε. Κομμένη η υποκρισία. Να επωμιστούμε όλοι τις ευθύνες μας. Και οι Αθλητές, που σήμερα δεν ξέρουν τι παίρνουν και αν επιτρέπεται. Αν είναι όλα ελεύθερα, όλα νόμιμα, αν είναι προσωπική υπόθεση και θέμα προσωπικής ελευθερίας να διαλέξεις το κοκτέιλ, τότε δεν θα κρύβεσαι και δεν θα έχεις λόγο να μην την ψάξεις και να εμπιστευτείς τον Μάγο. Διότι, ότι και να λένε οι τελάληδες, πολλοί αθλητές δεν ξέρουν τι ακριβώς παίρνουν. Και δεν διαβάζουν τις ετικέτες, και αν τις διαβάσουν δεν ξέρουν τι είναι αυτό. Αθλητές είναι, όχι καθηγητές χημείας. Αν ήξεραν, πολλοί δεν θα το έκαναν. Όχι οι τίμιοι, αλλά οι Δειλοί. Όχι οι Κύριοι, αλλά αυτοί που δεν είναι αφοσιωμένοι.. Αυτοί που είναι πολύ νέοι για να αποφασίσουν και εξαρτώνται από τη γονική συναίνεση.
Και κάτι ακόμη. Για εμένα Ολυμπιακοί Ήρωες είναι αυτοί που ντοπάρονται. Δεν ντοπάρονται ξαπλάτοι για να γίνουν υπεράνθρωποι, σαν το μαγικό φίλτρο των Γαλατών του Γκοσινύ (πώς φαίνεται ο Αριστερός, να με πάρει και να με σηκώσει, ακόμη και σε ένα φανταστικό κόμικ!). Σκίζονται στη δουλειά, τη γυμναστική και τις θυσίες, προσωπικές, φυσικές, κοινωνικές, οικονομικές και οικογενειακές. Και ενισχύουν με τη ντόπα την προσπάθειά τους. Όλοι τους έχουν ακούσει ότι μερικές φορές αυτό σε αφήνει τούβλο ή νεκρό. Και όμως το κάνουν, ενίοτε προτιμώντας να μην ξέρουν τι παίρνουν. Αν αυτό δεν είναι ευγενές και μεγαλόφρον, τότε τι είναι; Με τόσες θυσίες στο βωμό της νίκης και της φήμης βάζουν ακόμη μία, τη ζωή τους, τη μακροημέρευσή τους. Η Γκρίφιθ-Τζόυνερ πέθανε νέα, πολύ νέα, ως μια μεγάλη αθλήτρια, ακριβώς από το, χάρη στο και εξαιτίας του Ντόπιγκ.

Κίνδυνος και αμοιβές
Ανοίξτε έναν ρημάδη Όμηρο και δείτε το ηρωικό ιδεώδες, (όχι αυτό που μασουλάμε συνέχεια για κάποιον που σε μια στιγμή διακινδύνευσε το δάκτυλο το δεξιού του ποδιού για να σώσει μια γάτα). Λίγες ημέρες ζωής προκειμένου να κερδίσεις φήμη (το ότι μαζί με τη φήμη έρχονται και φράγκα και ένα καλύτερο επίπεδο ζωής είναι δευτερεύον και ίσχυε στον Όμηρο, στους Αρχαίους Ολυμπιακούς Αγώνες και ισχύει και τώρα).
Αυτό δέχονται οι Αθλητές, και ΔΙΚΑΙΟΥΝΤΑΙ τα φράγκα τα πολλά, με τέτοια ρίσκα που παίρνουν, με το μόνιμο κίνδυνο να σακατευτούν είτε από τον τραυματισμό είτε από τη ντόπα. Και οι περισσότεροι σακατεύονται και διάγουν μια μίζερη ζωή. Μόνο που δεν τους κάνουν σαλάμι, όπως τα γέρικα άλογα. Όσοι από αυτούς λοιπόν διακριθούν (και ο αριθμός αλλά και το ποσοστό είναι μικρά, καθότι το κόλπο είναι ανταγωνιστικό ) δικαιούνται και φήμη, και χρήμα, και ανέσεις και, ρε πούστη, να τους αναγνωρίζουν ως Ήρωες. Ρίσκαραν -και πολλοί έδωσαν ή θα δώσουν, ο λογαριασμός ενίοτε αργεί- τη ζωή τους ή τουλάχιστον την ακεραιότητα τους κάνοντας το παν για να κερδίσουν. Εδώ είναι το θάρρος και η ανθρώπινη θέληση, όχι στο να κερδίσεις καθαρά και χωρίς κινδύνους, σαν -δήθεν- Εγγλέζος σπόρτσμαν του γκολφ. Να νικήσεις το φόβο του κινδύνου και τον κίνδυνο για ένα σκοπό, να υπερβείς το φόβο και τον εαυτό σου για αυτόν. Για το πρώτο σκαλί του βάθρου. Στον Υπέρ Όλων αγώνα. Κανένας φραγμός στον Πόλεμο, καμία συγκράτηση στον Αθλητισμό.
Αυτή είναι η κοινωνία που θέλει να διακριθεί και να ζήσει, και ίσως να μεγαλουργήσει.
Αυτή είναι η κοινωνία που είναι επίφοβη στους εχθρούς, που δεν έχει ψευδοκοτίστικες ανα στολές από φόβο, τις οποίες ονομάζει fair play και λοιπά ομοφυλοφιλικά. Να η δόξα, το χρήμα και τα μετάλλια. Έχετε τα κότσια για την κόπωση της προπόνησης, την κακουχία της δίαιτας και τον κίνδυνο της ντόπας; Αν ναι, άντε διεκδικείστε τα κι εσείς. Έχετε 1 στις 1000 (τόσοι από τους αθλητές γίνονται διάσημοι και πιάνουν την καλή, οι άλλοι δουλεύουν πιτσαδόροι μέχρι να πεθάνουν). Όχι; ΣΚΑΣΤΕ. Ο Κεντέρης και η Θάνου είναι Ήρωες ΙΔΙΩΣ αν ήταν ντοπέ. Για τον κίνδυνο να πεθάνουν ή να σακατευτούν, και τον επιπλέον κίνδυνο να αποκαλυφθούν κακοπροαίρετα, καθώς χαλάνε τη σούπα των κουλτουριαρέων και Αμερικάνων για την ανωτερότητα των Νέγρων στον αθλητισμό. Και αν δεν ήξεραν την θετική ηθική επίπτωση αυτού που έκαναν, ήξεραν όμως το διπλό κίνδυνο. Την απαξία και τον καθεαυτό κίνδυνο. Και για αυτό είναι διπλά ήρωες. Διότι έπραξαν το Καθήκον τους, να πολεμήσουν με ΟΛΟ ΤΟΥΣ το είναι, γνωρίζοντας τον κίνδυνο και της αποτυχίας αλλά και της επιτυχίας. Όχι μόνο τον κίνδυνο του να ψοφήσουν σαν τα σκυλιά από φόλα, αλλά και να υποστούν αυτό που υφίστανται, αφού μόνο στους νέγρους επιτρέπεται η ντόπα (και από αυτούς, κυρίως στους πολιτογραφημένους Ευρωαμερικάνους, αν και ενίοτε χαλά η σούπα). Και πρέπει να τους αναγνωρίσουμε ΤΩΡΑ περισσότερο από ποτέ ως Ολυμπιακούς Ήρωες. Που πολέμησαν εναντίον του μίσους και της προκατάληψης των ΔΟΕιτών υποκριτών, έχασαν παλικαρίσια και με ψηλά το κεφάλι, χωρίς συγγνώμες και πουστριλίκια και πληρώνουν το τίμημα στα αριστερά δημοσιογραφικά κοράκια και τους τιμητές των πάντων. Το μόνο κακό ήταν ότι τους έπιασαν.
Αλλά ΑΥΤΟ το συγχωρούμε. Και ο Λεωνίδας έχασε στις Θερμοπύλες. Εναντίον φοβερού αντιπάλου. Και οι δικοί μας έχασαν το Παιχνίδι εναντίον φοβερού αντιπάλου. Της λυσσασμένης ΔΟΕ και των αμερικανών πατρώνων τους. Δεν πειράζει παιδιά. Αρκεί το πάθος σας. Και εσείς και ο στρατηγός -τον οποίο εγκαταλείψατε, και κακώς- πολεμήσατε καλά. Δεν σας ξεχνούμε, ούτε σας πουλάμε. Και στο δρόμο θα σας χαιρετήσουμε. Αλλωστε, με βάση τους κανόνες δικαίου δεν κάνατε τίποτα. Τίποτα δεν αποδείχθηκε, άρα είστε επισήμως αθώοι.
Αν υπήρχε τσίπα το 2004 θα αποσυρόταν η Ολυμπιακή Ομάδα της Ελλάδας, από ευθιξία, ώστε να κάνουν οι υπόλοιποι τους "καθαρούς αγώνες" που μας είπε ο κύριος Ρογκ. Αλλά πού τέτοια θάρρητα. Και έτσι οι χ.. μας ανέβηκαν στο κρεβάτι, ακύρωσαν τον Κακλαμανάκη και σπίλωσαν Σαρμπάνη και Ιακώβου, με τους ΣΥΡΙΖΑραίους να σπρώχνουν σαν τρολ. Εσείς όμως πράξατε το Ορθό.